Hoe doen ze dat?

We kennen ze allemaal, de topruiters.
Koelbloedig (zo ziet het eruit) rijden ze de proef met hun schitterende paarden, altijd een hoge score, soms zelfs nog iets hoger.

Wat maakt een topruiter (en hiermee bedoel ik zowel mannelijk als vrouwelijk) eigenlijk een topruiter? Tuurlijk, het geijkte; een toppaard uit een toplijn, eventueel een eigenaar die bereid is flink te investeren, tijd, topaccommodatie, (para)medische begeleiding voor het paard, noem maar op. Oja, niet te vergeten een dosis geluk (?).

Ach, ook een topruiter heeft ook wel eens z’n mindere dagen, lijkt mij, maar toch. De resultaten liegen er niet om. Iets maakt die topruiter toch die topruiter. Net zoals alle andere topsporters is er iets geweest wat hun toch bovenaan de ranglijst heeft gebracht. Zelfs als vele andere dezelfde kansen en middelen hebben gekregen staan zij toch aan de top.

‘State of the winning mind’. Ik zie zat mensen met een winnaars mentaliteit die toch niet het resultaat kunnen behalen wat ze willen.  Het is een winnaars filosofie.

De meeste mensen doen gewoon simpelweg niet hun best. Ze hebben niet de vurige gevoelens om er écht voor te gaan, dat vereist namelijk oefening. Je dient goede gevoelens en ervaringen te herkennen en die nog meer te versterken. Daarnaast beschikken ze over een grote vergaarbak van kennis en ervaring waaruit ze putten om oplossingen te zoeken als er een belemmering ontstaat en geven ze zichzelf de vrijheid om altijd iets nieuws te leren of iets te veranderen.

Een aantal succesvolle sporters die ik tot nu toe gesproken heb maken ‘real life’ beelden in hun gedachten, in kleur, in detail, driedimensionaal. Niet van die kleine, ieniemini, stomme, wazige postzegeltjes. Of een flitsje van hoe het kan zijn als je misschien een succesje behaald. Daarmee ga je succes zeker niet mee herkennen! Het visualiseren van een te leveren prestatie werkt dus heel goed. De meeste mensen zijn visueel ingesteld en plakken gevoel (emotie) vervolgens op wat ze zien.

Voor de showruiter; voordat je de volgende keer de arena betreedt, pak even de herinnering aan, of een fragment van een keer dat het goed ging. Bij voorkeur in de losrijbak. Zet je trouwe viervoeter even stil en laat het meegenieten van het momentje rust en goede gedachtes/herinneringen die je op gaat roepen. Maak het groot, nog groter, in kleur, zie het plaatje geassocieerd, vanuit jezelf. Geloof me, het is voor jou én voor je paard een meer motiverende start voor de proef.

Voor de nog-niet show startende ruiter; Heb nu alvast het ongegeneerde lef om in je hoofd te (dag)dromen! Maak je eerste show alvast een knaller! Alles gaat super en focus dan op wat je voelt, focus op wat je gaat zien en focus op wat je gaat horen. Als je nu al denkt ‘dat lukt me niet’ of ‘ik kan me er niets  bij voorstellen’ of erger nog,  ‘het zal wel helemaal fout gaan’ bedenk dan dat je al bezig bent met demotiverende denkwijzen die je zeker niet gaan helpen!

In het algemeen:  Wat is de situatie in je leven buiten de paarden? Ben je gelukkig? Hoeveel tijd per dag spendeer je aan problemen/negatieve gedachtes /piekeren/ zaken die je belemmeren? Wees eens  eerlijk en maak hier een rekensommetje van. Hoeveel tijd per dag, per week, per maand (duizelt het al?). Daar zit het ‘em namelijk. We hebben het ons zo goed aangeleerd ons slecht te voelen (ongeveer sinds de beschaving, dus het is niet je eigen schuld) dat het zelfs moeilijk lijkt om je goed te voelen. Dat is het helemaal niet! Het is zelfs veel simpeler je goed te voelen dan slecht.

Even resumé, waarom dat selecte groepje sporters aan de top staat is omdat ze zichzelf de mogelijkheid gaven echt te dromen en die dromen in de realiteit te brengen. Keer op keer. Van alles proberen met enkel één basis, een goed positief gevoel, ongeacht het resultaat!